6 najbardziej ryzykownych zabiegów - sprawdź

Chodziło nam o te operacje, po których – z naszej perspektywy – najczęściej dochodzi do sporów sądowych. Poniżej mój ranking i komentarz. Ranking mec. Jolanty Budzowskiej i jej komentarz znaleźć można na jej blogu: (www.pomylkalekarza.pl).

Z perspektywy osoby, która broni w sprawach sądowych lekarzy, najczęściej spory z obszaru chirurgii dotyczą kwalifikacji do poniższych zabiegów lub powikłań po tych zabiegach:

(1) appendektomii (operacja usunięcia wyrostka robaczkowego);

(2) cholecystektomii (operacja usunięcia pęcherzyka żółciowego);

(3) operacje usunięcia całkowitego lub częściowego jelita grubego lub cienkiego;

(4) nefrektomii (operacja usunięcia nerki);

(5) operacji przepukliny pachwinowej;

(6) operacji powiększania piersi.

Wskazane na pozycjach 1-3 oraz 5-6 zabiegi należą do najczęściej wykonywanych operacji chirurgicznych nie tylko w Polsce, lecz także i na świecie. Powstaje więc pytanie jak to się dzieje, że przy tego rodzaju – można by rzec rutynowych – zabiegach tak często dochodzi do sytuacji, które przekształcają się w spór prawny. Z pewnością przyczyn może być wiele, z których trzy zwracają moją szczególną uwagę.

Zyskaj darmowy dostęp do portalu serwiszoz.pl. Gwarantujemy, że znajdziesz na nim odpowiedzi na nurtujące Cię pytania! Nic za to nie zapłacisz. Zarejestruj się. To zajmie tylko 15 sekund!>>

Po pierwsze, pacjenci mają tendencję do utożsamiania powikłań z błędami medycznymi. Podkreślam, że tego rodzaju postrzeganie powikłań około- i pooperacyjnych jest błędne, ponieważ powikłania są wypisane w naturę zabiegów operacyjnych. W tym zakresie uważam, że lekarze powinni więcej czasu poświęcać na edukowanie pacjentów i udzielanie im rzetelnej informacji o ryzyku zabiegów. Z praktyki wiem niestety, że bardzo często ten element przygotowania do zabiegu, którym jest uświadomienie pacjentowi jego ryzyka, bardzo kuleje i jest marginalizowany. W wielu sprawach spotkałem z sytuacją, w której do odebrania świadomej zgody była wysyłana pielęgniarka lub lekarz-stażysta, co trudno uznać za działanie prawidłowe.

Po drugie, wielokrotnie spory dotyczą nieuwzględniania całokształtu stanu klinicznego pacjenta, w szczególności pominięcia obciążeń pacjenta. W tym zakresie lekarze powinni szczególnie starannie dokonać analizy przypadku pacjenta (zarówno kwalifikujący chirurg, jak i anestezjolog), wykonać przed zabiegiem niezbędne badania lub je zaktualizować (przede wszystkim anestezjolog) i – w razie jakichkolwiek wątpliwości – zasięgnąć konsultacji odpowiedniego specjalisty.

Po trzecie, problemem jest jakość protokołów operacyjnych. W tym zakresie mogę stwierdzić, że pomimo dostępności na rynku niezwykle pomocnych książek (np. seria Wzorce protokołów operacyjnych, wydana w 2015 r. przez PZWL) jakość protokołów operacyjnych jest niezwykle niska. Bardzo często są one zbyt krótkie, sztampowe i nie opisują ani kolejno przeprowadzonych etapów zabiegu, ani istotnych okoliczności wpływających na przeprowadzone czynności podczas zabiegu (np. w wielu sprawach spotkałem się z tym, że operator nie wskazywał zmian chorobowych w obrębie anatomii struktur wewnętrznych jamy brzusznej czy wydarzenia nagłe, takie jak krwotok śródoperacyjny).

Poprawa tych trzech elementów w moim przekonaniu znacząco wpłynęłaby na wzrost zaufania pacjentów do lekarzy, poprawę bezpieczeństwa prawnego lekarzy i oddalenie wielu roszczeń.